هیچکس آیا توانسته است در اندوه جگر سوز علی (ع) در مواجه با فاطمه ی میان در و دیوار و گاه شستن صورت نیلی وبازوی کبود فاطمه مرثیه بسراید آنچنانکه از عمق رنج آدمی در چروک های پیشانی علی خبر دهد جز اشک پنهانی علی؟

معاذ الله که رشحه ی هیچ قلمی بتواند با اشک سوزناک علی به هنگام شستن پیکر فاطمه برابری کند.

کجاست اسماء؟

از او بپرسید فرشتگانی که در اشکهای آن هنگام علی به تبرک غسل می کردند بال و پرشان نسوخت؟

انگار که تاریخ را در سرزمین شیعه با خون رقم می زنند،با مظلومیت خون.

حال شعرهایی که فاطمه در سوگ پدر می سرود بر لبان نازنین فرزندانش جاری می شود:

اندوه من بر تو اندوه تازه ای است.

و قلب من به خدا در تب و تاب مصیبتی سر سخت است.

هر روز غم و اندوه من افزوده می شود.

اما گریه ام بر تو هرگز پایان نمی پذیرد.

جانم زندانی نفس هایم گشته است.

ای کاش این جان و این نفس هایم با هم از وجودم رخت می بستند.

بعد از تو هیچ خیر در این زندگانی نیست.

و گریه ام از این است که مبادا حیاتم پس از تو طولانی شود.

خدایا چه سخت است از دست دادن مادری که عصاره ی خوبی است.